#005

49,5 kg.

miło w końcu zobaczyć czwórkę z przodu!

Nie chudnę tak szybko jak bym chciała, ale jednak małymi kroczkami do przodu - to też dobrze! W moim życiu domowym wciąż wybuchają bomby, rodzice nie mogli już znieść mojego nicnierobienia i siedzenia smutnej w domu na przemian z atakami złości i krzykiem, więc zostałam postawiona przed wyborem: albo wracasz na leczenie, albo sądownie kierujemy Cię do szpitala. Mam mamę psychoterapeutkę, więc wiem, że to drugie nie byłoby dla niej specjalnym problemem. Poddałam się, trochę żeby uspokoić rodziców trochę z ciekawości gdzie mnie to tym razem zaprowadzi... W końcu podejmowałam próby leczenia setki razy.

Pan Doktor wypisał mi ketrel, po którym co prawda możliwe jest tycie więc muszę zacząć bardziej monitorować to co jem i przede wszystkim zacząć się ruszać. Kupiłam buty do biegania, mam pieniądze na karnet na jogę tylko wciąż ciężko mi się przełamać aby ruszyć się z domu. Mam wrażenie że słyszę cudze, niepochlebne myśli w moją stronę, przerażają mnie ludzie, przeraża mnie tłum... Wciąż się czuję jak ohydny grubasek z nieudolnie rozjaśnionymi włosami. Na szczęście w środę już fryzjer, może potem poczuję się silniejsza, może leki zaczną mi pomagać...

Pomagać - tak na prawdę to są leki stabilizujące, a więc tak jak spłycają mój smutek tak samo spłycać będą radość z pierwszych promieni słońca. Trochę mnie to wszystko smuci, wizja życia na lekach i kolejnej długoletniej terapii ale zostałam postawiona pod ścianą. Muszę zaufać tym psycholekarzom. Na terapię też się zapisuję.

(nie leczę się ed, a z choroby afektywnej dwubiegunowej i osobowości borderline)

Jakie dalsze plany jedzeniowe? Trochę się ustabilizować bo ostatnio jem albo w ogóle albo zupełnie normalnie. Mam dni kiedy po prostu nic mi nie przejdzie przez gardło - ze stresu, ze smutku, z egzystencjalnego bólu, sama nie wiem... Postaram się z tym jakoś walczyć bo mam wrażenie że znacznie osłabiłam ostatnimi huśtawkami swój metabolizm.

Poza tym odrzuciłam już dawno z diety mięso i ryby a teraz staram się ograniczać nabiał. Moim zdaniem im mniej produktów pochodzenia zwierzęcego tym lepiej, w przyszłości marzy mi się wyłącznie roślinne odżywianie. Wolę mieć manię na punkcie zdrowotności pożywienia niż jego kaloryczności, tak się żyje troche łatwiej!

A więc. Wracam.

Muszę notować sobie co nieco aby wiedzieć co mówić psychiatrze, bo pamięć już nie taka jak za młodu., muszę też pilnować bardziej jedzenia aby przypadkiem nie przytyć w połączeniu z lekami. 

Muszę się w końcu wybudzić z tego zimowego snu...

i zacząć żyć.