#przerwa

niestety muszę odejść. na trochę.

ktoś umarł
a moja przyjaciółka - jedyna ważna dla mnie osoba we wszechświecie potrzebuje mnie bardziej niż kiedykolwiek. jedzenie teraz spada na dalszy plan, tak jak zresztą cała reszta.. nie mam czasu żeby pisać, nie będę miała nawet czasu teraz na kontrolowanie kalorii - chrzanię to wszystko. oczywiście że nie na zawsze, ale na bliżej nieokreślony czas tak. mam w głowie istne zawirowanie.

są w życiu momenty kiedy człowiek zdaje sobie sprawę z tego co tutaj jest na prawdę istotne. nie to jak wyglądam, prezentuję ani nawet jak żyję - na prawdę istotne jest to ile się z siebie daje.

kiedyś zamknęłam się w wieży z długim pięknym warkoczem i przekonaniem, że wszystko mi się należy. trwałam tak z roszczeniową postawą, oczekiwałam na moment aż świat da mi to czego oczekuję... po drodze tupiąc nóżkami, wściekając się i niecierpliwiąc. ostatnie dni pokazały mi, że dużo więcej szczęścia i spokoju dają mi chwile, kiedy mniej oczekuję a więcej z siebie światu daję. kiedy pomagam innym i ich wspieram po stracie która przerosła wszystkich. przerosła i mnie..

jak na porządnie pierdolniętą wariatkę przystało - być może odbieram świat trochę na opak.
pisałam wcześniej, że poprzedni rok porządnie mnie skopał. miałam nadzieję na totalny zwrot akcji ze względu na wymianę kalendarza i kiedy już wszystko wydawało się iść dobrym torem (bo psychoterapia, bo nowe leki) - znów kilka traumatycznych wydarzeń których nawet nie próbuję zrozumieć. dwa pogrzeby, niefortunne zbiegi okoliczności i problemy z własnym zdrowiem - witaj wiosno! udźwignięcie tego wszystkiego wydaje się całkowicie nierealne a jednak...
to właśnie TERAZ
kiedy jest cicho i czuć tylko zapach smutku
właśnie teraz na prawdę czuję, że będzie dobrze. bo w głębi duszy wiem, że ile strasznych rzeczy bym nie zobaczyła - one nie są bezcelowe. nie, one są po to bym się czegoś nauczyła, bym stała się lepsza, mogła spojrzeć na świat z nowej perspektywy...

życie jest takie kruche i tak mi wstyd że o tym zapomniałam
obiecuję korzystać z jego dobrodziejstw najbardziej jak mogę, dopóki mogę.. obiecałam już kiedyś pewnej wspaniałej dziewczynie której już nikt nigdy nie ujrzy, że będę o siebie walczyć. tyle razy próbowałam ale nigdy tak na prawdę, szczerze nie chciałam sobie pomóc. nigdy tak bardzo jak teraz.

dlatego - żegnam Was,
potrzebuję trochę czasu dla najbliższych i samej ze sobą również
jeszcze wrócę do pisania, jeszcze wrócę do odchudzania. na razie zbyt dużo żałoby w sercu aby pisać o budyniach z tofu.

trzymajcie się kruszynki.
pewnego dnia wrócę by doprowadzić swoją historię tutaj do końca.
każdego dnia będę czerpała z życia jak najwięcej i starała się żyć w zgodzie ze sobą. każdego dnia będę uważała aby jeść wyłącznie zdrowe pożywienie, każdego dnia będę starała się zadbać o siebie najlepiej jak potrafię. ale nie znajdę w tym wszystkim sił na pisanie. jeszcze nie. wracam niedługo... :)