koniec? albo nowy początek...

spierdoliłam.

tak bardzo chciałam oddzielić swoje demony od kwestii jedzenia, zapomniałam, że tak nie potrafię. że moje zaburzenia odżywiania to tylko jedna mała część dużo większej choroby, na którą nawet lekarze nie są w stanie mi bardziej pomóc. 

depresję zaczęłam zajadać xanaxem i popijać sporą ilością czerwonego wina.. chyba mogę wam dzisiaj szczerze powiedzieć - mam spory problem z narkotykami (który nota bene zaczął się od środków hamujących głód - pamiętajcie na zawsze, że to głupi pomysł..). zdaję sobie sprawę z powagi tego problemu, ale wiem też że on nasila się tylko wtedy gdy jestem w depresji. problemem numer jeden jest moja chemiczna nierównowaga w mózgu, tzw zaburzenie afektywne dwubiegunowe przez które naprzemiennie latam cała w skowronkach i płaczę w poduszke miesiącami. żeby było śmieszniej - to właśnie kiedy czuję się lepiej jestem dla siebie bardziej niebezpieczna. gdy mi smutno upijam się winem w zaciszu własnego pokoju, gdy zaczyna się mój "euforyczny" okres nadmiar energii wciąż każe mi coś robić, kleję się do ludzi, budzę w obcych mieszkaniach, nie mogę spać, chodzę drażliwa i robię masę rzeczy za które potem się wstydzę. zaczynam też wiele konstruktywnych działań, które niestety kończę wraz z przyjściem epizodu depresyjnego.
 teraz jest zdecydowanie ten drugi okres.. od miesięcy niemal nie wynurzam się z domu, nie rozmawiam z ludźmi i nie czuję tego totalnej potrzeby. może nawet moi znajomi mi szkodzą.. kiedy zakładałam tego bloga myślałąm że jest ze mną okej, mimo że stało się wtedy dla mnie coś strasznego. przekłamywałam się, chciałam na siłe udać że problem nie istnieje, założyłam bloga, chciałam skupić się na odchudzaniu i przestać myśleć o rozsypującym się życiu. mam wrażenie, że depresja dopadła mnie z delikatnym opóźnieniem, teraz...

jem tyle leków uspakajających że nie jestem w stanie zapamiętać niczego - włącznie z tym ile i czego jem, a kaloryczny bilans doprawiam alkoholem i słodyczami po wypalonych blantach. potem mam wyrzuty sumienia i nie jem prawie nic przez jeden-dwa dni..

kiedy o tym czytam to wiem, że zdecydowanie nie powinnam tutaj o tym pisać. jest tutaj tyle młodszych ode mnie dziewczyn, które chciałam wspierać, ale jedyne co mogę to... być przestrogą.jestem zepsuta do szpiku kości i już nawet psychiatrzy tylko kiwają głową z politowaniem wypisując mi skierowanie na półroczny pobyt na oddziale psychiatrycznym w krakowie, na który nigdy się nie dostanę.

 nie pasuję do was. daleko mi do roli perfekcjonistki, jestem typem dziewczyny która ma wielkie ambicje i potrafi wiele rzeczy sobie wymarzyć, rozpocząć ale tylko po to by potem totalnie irracjonalnie, na złość samej sobie wszytko to konsekwentnie niszczyć. taka jestem.

obiecywałam że nie będę wymiotować,

kłamałam.

prawie rok wytrzymałam bez wkładania palców w gardło i myślałam, że to coś

a jednak zupełnie nic.

zacznę się odchudzać na własną rękę.

na razie stąd odchodze, bo czuję że tutaj nie pasuję. tak jak zresztą wszędzie.

nie wiem czy tutaj wrócę. możliwe że tak. jeśli wierzyć mojej diagnozie, pewnego dnia wyjdzie słońce a ja będę miała jeszcze więcej zapału niż kiedykolwiek. póki co za bardzo się staczam ku samozniszczeniu i nie chcę promować tego stylu życia na swoim blogu. czuję się odpowiedzialna za każde słowa, które tutaj piszę i zdaję sobie sprawę, że czytają mój blog na prawdę młode dziewczyny. nie chcę aby patrzyły na świat moimi oczami, bo podobno można inaczej. podobno można lepiej.

Trzymajcie się. Nie martwcie się o mnie, Może czeka mnie kolejna wizyta w klinice, może nic mnie nie czeka poza rozrywającą serce pustką. Ale kiedyś się z tego otrząsnę i wtedy będziecie o tym wiedzieć.